روحاني هم به باشگاه روساي جمهور مطرود و مغضوب نظام پيوست!

عجيب است كه همه اين روساي جمهور با راي برخي افراد انتخاب شدند ، اما اين مزيت هيچ نقشي در بردن آنها به ورطه طرد و كينه نداشت.
اقليت هايي كه برخلاف همه معيارهاي منطقي و ديني ، به نظام مقدس و بهشتي مي بخشند ، موضوع را به گونه اي تحليل مي كنند كه اين روساي جمهور در درك و اجراي منوي الهي ، عالي و انقلابي نظام و مردم ناكام ماندند. . اما واضح است كه اين موضوع هيچ ارتباطي با اين آشفتگي ندارد و به اشكالات ساختاري و بلاغي در حكومت جمهوري اسلامي اشاره مي كند.

البته اين خطا يك دستاورد مهم بوده است زيرا اين سيستم سالهاست كه بر معلوليتها و بحرانها عمدتا بر نهادهاي منتخب رياست جمهوري و مردم تمركز كرده و خود را عاري از آنها نشان مي دهد. و كشور.

به هيچ وجه نمي توان قوه مجريه و دولت را كه در بسياري از وظايف خود مانند سياست خارجي توانمند است ، از سيستم به طور كلي جدا كرد و موفقيت هاي عملكردي آن را به گردن سيستم و كمبودها و شكست هاي آن به گردن دولت و رئيس جمهور انداخت. احساس آزادي از.
استدلال منطقي ، سنتي و قانوني مي گويد: “من كسي هستم كه غلات واقعي را غارت مي كنم” ، يعني غارت و سود به نام او ثبت مي شود و ضرر و زيان به نام او ثبت مي شود.

اگر دولت در چهل سال گذشته واقعاً راهي اشتباه ، غير انقلابي و غرب گرا را در پيش گرفته است ، چرا با نظارت و پاسخگويي ، نهادهاي نظارتي و قوه قضائيه را مورد انتقاد ، اصلاح و مجازات قرار نداده است؟ آيا همه اين روساي جمهور واجد شرايط شوراي نگهبان نبودند؟
مربوط به دولت آقاي روحاني ، شوراي انقلاب در ماه هاي اول تشكيل خود سعي در استيضاح داشت ، اما چرا مخالفت شد؟!

رژيمي كه همه دولتها در شيوه زندگي خود از آن حمايت كردند ، اما در عين حال همه آنها طرد شدند ، چيست؟!

حال س questionال اين است كه آيا رئيس جمهور جديد بايد چهار يا هشت سال ديگر منتظر چنين سرنوشتي باشد؟ اما من فكر مي كنم مهمترين س isال اين است كه كشور و مردم هنوز ظرفيت تحمل اين مدل حكومتي عجيب و شگفت انگيز را دارند كه بر ميزان آسيب و بحران در ايران مي افزايد ؟!