ركابزن كار محرومان – دنياي 77

اما سادگي ، پاكي ، عفاف و يادآوري خدمات وفادار ، فرهيخته و ارزشمند بيش از نيم قرن به همراهان “صحيف” و “كلام” و دستگيري فقرا و يتيمان او ، همكاران من هرگز فراموش نكن.
“سيد حسين صهفي” معروف به “حاج حسين” يكي از قديمي ترين كتابفروشي هاي كم است كه حدود 75 سال قدمت دارد. عفرين تسليم شد.

صداقت و پاكي ، قناعت و سادگي ، دهان باز و لب هاي خندانش را هرگز فراموش نمي كنم. هرگاه او را مي ديدم ، شادي شادي دنيوي و شادي بهشت ​​را در چهره اش مي خواندم.
حاج آقا حسين ما ، زندگي ساده و زندگي يك قديس از مهبل او مشخص بود. او نه رانت جو بود و نه جوياي نام …
جغرافياي آن كتابخانه سنتي تيهيوهي و قديمي بود كه از پدرش به ارث برده بود ، در مجاورت حرم مطهر و در كنار مسجد امام حسن عسكري (ع) واقع شده بود و به عنوان كتابفروشي بدون هيچ گونه علامت شناخته مي شد.
كتابفروشي او پر از كتابهايي بود كه مساحت آنها بيش از 5 متر نبود و او به سختي مي توانست برگردد و به مشتريانش كتاب بدهد. اين جغرافيا فقط به خانه هاي يتيمان و فقرا گسترش يافت. عمده فعاليتهاي “بيروني” آن “انجمن رفع فقر” و “انجمن مراقبت و نگهداري از يتيمان” بود كه هر دو در سال 1348 توسط مرحوم آيت الله حاج شيخ مرتضي حايري تأسيس شد و وي همچنين در صندوق اعتباري علوي نيز فعاليت داشت. و به اين ترتيب او سر تا پا نمي دانست. خانه او به مركز كمك و مركز خيريه تبديل شد و همسر محترم او دستيار وي بود.
حسين به وظايف ديني خود تعهد عملي قوي داشت. به محض شنيدن فرياد “الله اكبر” ، پرده اي را روي پنجره و پيشخوان كتابفروشي كشيد ، نه براي محافظت از كتاب ها ، كه اين نشانگر تعطيلي موقت نماز در جماعت مسجد بود.
الصلاة الصلاة پاسخ واضح او به مراجعانش اين بود كه وقت نماز رسيده است و در اين زمان هيچ درخواستي را نپذيرفت.
روايت شده است كه يكي از دوستان به او گفت مغازه اي را كه اينجوري ترك كرده اي مي تواند توسط يك دزد كتاب به سرقت برود ، و او با آرامش به آنچه براي او مشخص شده بود پاسخ داد: اگر دزد كتاب را بخواند به او آموزش داده مي شود و اگر آن را بفروشد ، او بايد.
او قوي ترين عاشق اهل بيت (ع) صداقت و قداست بود. وي به صورت ناشناس در هيئت اباعبدالله الحسين و در مراسم عزاداري خدمت كرد. در ايام فاطميه ، او براي خدمت عزاداران در مراسم تشييع جنازه برادرش ، دوست قديمي من آقا سيد محمد ، به تهران مي آمد و ما موفق شديم تا مدت ها از طرف كوم يكديگر را ملاقات كرده و در آغوش بگيريم.
حاج آقا حسين خودش بود و هيچ وقت رنگ وجودش را تغيير نداد ، مگر رنگ موهايش كه سفيد شده است! او با اندامي باريك و چهره اي دردناك اما خندان براي حفظ ارزشها و اعتقادات انساني بسيار تلاش كرد. او يكي از اولين رزمندگان بود. كتابفروشي اين خانواده مركز انقلاب شد. هرگز فراموش نخواهم كرد كه چگونه ، در اوج استبداد ستمگرانه ، آخرين بيانيه ها و بيانيه هاي انقلابيون سياسي و ضد رژيم به عنوان “ناآرامي”! او كتاب را با حيله گري خاصي كنار گذاشت و با نهايت اهميت به مشتريانش داد.
اين نوع صحنه ها هميشه مرا به ياد انقلابيون ساده و مردمي جنبش آزاديخواهي مانند الجزاير مي اندازد ، كه چگونه اين افراد نقش فوق العاده اي در اطلاع رساني بدون شك داشتند.
او يك قديس حرفه اي و بسيار معمولي بود و نه تنها در زندگي شخصي خود ، به همه توصيه مي كرد كه راضي ، صرفه جو و از افراط و تفريط بپرهيزند. وسيله نقليه او دوچرخه بود و هميشه پارو مي زد. او پس از سرقت موتور بنزين خود ، سه دهه دوچرخه سواري دوچرخه سواري كرد و از اين “تركيب” با يك كيف فرسوده براي كسب حلال براي كارهاي خيريه خود استفاده كرد و در نهايت به مرد فقيري كه در يكي از اين خيريه ها منتظر او بود كمك كرد. . ، در ژوئيه سال جاري تصادف كرد و پس از نزديك به دو ماه رنج جان سپرد. روحش شاد.